Na powrocie do domu zupełnie nie miałem pomysłu na kręcenie "od razu". Wcześniejsze prognozy dawały szansę na ewentualną burzę, choć już wieczorem miało pojawić się spore rozpogodzenie. Plan był zatem taki żeby wrócić prosto do domu i dostosować się do panującej sytuacji. Przy powrocie zdałem sobie sprawę, że o żadnej burzy w okolicy nie może być mowy a dodatkowo widać było na Sat24, że na południe od Wrocławia znajduje się rozległa strefa pogodnego nieba. Trochę żałowałem, że nie wybrałem innego wariantu wyjazdu z miasta ale byłem już dość blisko domu więc postanowiłem trzymać się planu. Poza tym miałem mało wody ze sobą, choć to akurat nie był  kluczowy argument aby z powrotem wrócić do domu. Plus taki, że nieco odsapnąłem, przekąsiłem coś i wyjeżdżając miałem jeszcze dwie godzinki do zachodu. 

Dzisiejszy dzień to symboliczny moment "przesilenia letniego", w takim sensie, że jest to dokładnie połowa 3-miesięcznego okresu letniego liczonego od czerwca do końca sierpnia. Jest to oczywiście typowo psychologiczna granica ale myśl, że po tym dniu do końca lata już "bliżej niż dalej" - przynosi taką nostalgiczną refleksję aby chwytać dziejącą się chwilę takiego letniego wieczora jak ten dzisiejszy. 

   Koncepcja powrotnej trasy związana z kontynuacją zeszłopiątkowego "Szlaku Oławy". Podążam zatem dalej na południe, a po drodze zaglądam do Parku Wschodniego (rzuca się w oczy niski poziom wody). Wcześniej, trochę objazdem, kieruję się do Hubskiej (jeszcze nie jechałem tutaj po remoncie)
i dalej Nyską tak aby zaglądnąć na "stare śmieci". Spod parku nie pozostaje mi nic innego jak przez Księże przedostać się do wału na tyłach Radwanic i pokonywaną już kiedyś trasą (dokładnie
22 października) dotrzeć do Zacharzyc. Dobra pogoda i perspektywa kiepskiego weekendu zachęca mnie do pełniejszego wykorzystania dzisiejszej przejażdżki. W Św. Katarzynie wpadam na pomysł aby zaglądnąć do Siechnic i stamtąd wracać przez Prawocin (w październiku zeszłego roku plan spalił na panewce). Gdzieś po głowie kołatał się mi jeszcze pomysł pojechania do Kotowic, na wieżę widokową ale, po pierwsze ten tydzień i tak obfitował już w sporo urozmaiceń, a po drugie dawał o sobie znać wschodni wiatr, z którym nie miałem akurat ochoty się przepychać. Wracam zatem przez wspomniany Prędocin, który jak się okazuje nie jest już osobną wsią, a częścią siechnickiego miasta ! Wcześniej nie było mi tutaj po drodze, gdyż była to wieś z dojazdem tylko od głównej drogi. Dowiedziawszy się swego czasu, że wykonano tutaj nakładkę do Sulimowa już z większą ochotą podszedłem do wizyty w sprzyjających okolicznościach. Takie też się i dzisiaj pojawiły. Dużym mankamentem wsi jest bliskie sąsiedztwo, słynnych już na całą Polskę,  szklarni, wywołujących efekt tzw. "zorzy siechnickiej", a mówiąc konkretniej powodujących silne zanieczyszczenie światłem w nocy. Na dzisiejszej trasie odwiedzam jeszcze drugą wieś z okolicy, w której jak dotąd nie byłem, a mianowicie Szostakowice. Spokojna, mała wioska, której jedną z niewątpliwych zalet jest to, że leży na tzw. "ślepym końcu", a więc ruch samochodowy jest tutaj znikomy. Z braku lepszego pomysłu odwiedzam jeszcze nieodległe Zagródki, których, gdyby nie przypadek, również niegdyś zapewne bym nie "zaliczył". Wracam do Sulimowa i przez Bogusławice i Ozorzyce kieruję się w drogę powrotną. Spotyka mnie pozytywne zaskoczenie, gdyż okazuje się, że na całym odcinku do końca Ozorzyc wymieniono nawierzchnię. Niestety wciąż w kiepskim stanie pozostaje kilkusetmetrowy fragment do Turowa. Da się to już jednak jakoś przeboleć. Dalej już standardowo przez Mędłów i Rzeplin w stronę Karwian. Wracam przez Ślęzę i na chwilę zaglądam na teren tutejszego parku. Przy powrocie do Tyńca słońce na dobre chowa się za warstwą zachmurzenia...