Na ostatnią przejażdżkę "letniego" sezonu planowałem odwiedzić Mietków, który wydawał się do tego celu najbardziej dogodnym miejscem. Nie mogłem jednak pod ten zamysł ustawiać całego dnia, a na planowaną trasę potrzebowałem nieco więcej czasu. W środkowej części dnia wciąż na niebie gościło nieco chmur więc postanowiłem nie spinać się i pokręcić gdzieś w okolicy ze dwie ostatnie godziny.
  Początkowo wybór padł na Damianowicką Górkę, która przy dzisiejszej niezłej widoczności była motywującym celem. Dość sprawnie dotarłem na pagórek, mimo początkowej walki z mocniejszym S wiatrem. Jedynym fragmentem trasy z Tyńca, który uprzykrza jeszcze życie pozostaje odcinek z Dobkowic do Damianowic, jednak widać, że zaczynają się tutaj już pewne prace, które zapewne prowadzić będą do remontu drogi. To bodaj ostatni tak siermiężny odcinek asfaltu w całej gminie. Mam nadzieję, że kolejny przejazd będę mógł odbyć już w pełni komfortowych warunkach. A propos okolicznych dróg to wracając, już w Solnej, zauważyłem, że tutaj jakby również miał rozpocząć się remont drogi w kierunku Rękowa. Czyżby to Bartek Huzarski działał tam w Powiecie za remontem tego odcinka "dojazdówki ślężańskiej"? Oby. I oby już na wiosnę można było przyjemniej śmigać na Sobótkę od tej strony i mieć alternatywę na dojazd.
  Mając pewien zapas czasu kalkuluję, że starczy mi jeszcze czasu na dojazd na drugi punkt widokowy w okolicy, czyli ten nieopodal Strzegomian, z którego też mógłbym obserwować zachód słońca. Z Wierzbic ruszam zatem na Solną i dalej pchany już wiatrem w plecy mknę przez Gniechowice do Wojtkowic. Co ciekawe na dłuższym odcinku DW nie wyprzedza mnie żaden samochód. Na wizytę w Krobielowicach nie starcza już czasu. Na wzniesieniu z wsią oglądam odsłoniętą panoramę "zachodnich" górek, które wcześniej były jeszcze schowane za woalem z chmur. Za Strzegomianami słońce zbliża się do kresu dzisiejszej, ale jakże symboliczne pożegnanie z całym sezonem letnim, o którym wspominałem na początku wpisu.             

Czas: 10:15 - 12:30/ Temp: 18.0 - 20.0 st/ Wiatr: 13.0 - 19.0 (WSW)
> Wyjazd dość spontaniczny, a w przejechanym kształcie już całkiem improwizowany. Pogoda na ten weekend nie dawała szans na kręcenie podobne do tego z przed tygodnia, czy dwóch, dlatego też nastawiałem się na krótki poranny wypad w SB, kiedy z rana można było liczyć na trochę więcej słońca. Ku mojemu zaskoczeniu sobotni poranek od rana kusił czystym niebem i przyjemnym, letnim jeszcze słońcem. Niestety przed porannymi rozpogodzeniami wystąpił opad deszczu i dość mocno zmoczył asfalt. Nie miałem jeszcze ochoty na jesienne "pluski" i nie wiedziałem też jak długo utrzymają się tak korzystne warunki, dlatego po pierwsze - nie wybierałem bardziej ambitnej trasy, a po drugie musiała ona przebiegać głównie w otwartym, przeschniętym już terenie.
> Wybór po raz kolejny w tym sezonie - i po raz kolejny w SB poranek - padł na Szczepankowice z opcją jakiś wariacji w okolicy. Będąc już na miejscu, a widząc, że sytuacja pogodowa wygląda wciąż stabilnie, postanowiłem podjechać do "dużego" Tyńca. We wsi zdecydowałem się jeszcze podjechać do granicy gminy z Borowem. Czułem jednak wciąż niedosyt dzisiejszego wyjazdu - jedynego konkretnego w tym tygodniu, jak wspominałem, wpadłem zatem na pomysł aby odwiedzić nieodległe Suchowice, które równie spontanicznie nawiedziłem ponad 2 lata temu, w maju. Była to wówczas druga większa przejażdżka Focusa od zakupu. Napełniony tą mobilizacją ruszyłem zatem, mimo świadomości nerwowej jazdy na kiepskich drogach powiatu strzelińskiego. Na szosie do Mańczyc istnieje w zasadzie jedynie wąski pasek na środku jezdni zdatny do sprawnej jazdy - taki odpowiednik szosowego "single track'a". Po skręcie do Suchowic nawierzchnia mocno się poprawia, ruch tutaj także jest dużo mniejszy - niestety radość nie trwa długo, gdyż po kilkuset metrach trafiam na wybitnie przeorany odcinek drogi, na której dalsza jazda nie ma już sensu. Miejscówka bardzo przyjemna, z ładnym widoczkiem więc schodzę z roweru i pstrykam parę zdjęć. Post factum okazuje się, że ten nieprzejezdny fragment miał raptem kilkadziesiąt metrów, jednak męczyć się na nim w tą i z powrotem nie miałem już chęci. Czym prędzej wracam na "przyjazną" ziemię kobierzycką i już po wytyczonym wcześniej śladzie wracam do Tyńca. Do samego końca udaje się mi jechać ze słońcem, które niedługo po powrocie chowa się za chmurami. 

> pogodowa mizeria w ten weekend skłoniła mnie jedynie do krótkiego porannego wyjazdu, przy względnie dobrych warunkach - przede wszystkim bez krążącego w okolicy deszczu. Fajnie "przewietrzyć się" te kilkadziesiąt kilometrów ale taką pogodę mogę akceptować ewentualnie w listopadzie, a nie na początku września...